HISTORIA PARAFII I KOŚCIOŁA

    Historia est magister vitae     - czyli Historia jest nauczycielką życia, dlatego moi drodzy, dzisiejszy dzień, gdy obchodzimy uroczystość poświęcenia kościoła jest odpowiednim momentem, aby na nowo spojrzeć wstecz i przypomnieć sobie dzieje powstawania naszej parafii oraz naszego Kościoła, który jest naszym wspólnym domem.
    Tutaj wszystko się zaczynało, gdy przy tej chrzcielnicy, wielu przez sakrament chrztu zostało włączonych w grono Dzieci Bożych, następnie w tym miejscu dzieci po raz pierwszy przyjmowały do swojego serca Ciało Pana Jezusa, młodzi ludzie w sakramencie bierzmowania otrzymywali dary Ducha Świętego, przed tym ołtarzem wiele par przysięgało sobie miłość, wierność i uczciwość małżeńską i również tutaj tak samo wszystko się kończyło, gdy żegnaliśmy naszych bliskich zmarłych. Dlatego dbałość o to miejsce, o nasz dom, który jak widzimy był, jest i będzie obecny w naszym życiu jest bardzo ważne, ponieważ w ten sposób pamiętamy o dziedzictwie naszych przodków. Przypomnijmy sobie kochani, jak wielu z nas w tym miejscu otrzymywało wiele łask od Boga, Jego pomocy, gdy świat niejako walił się nam na głowę, ile łez wylaliśmy na modlitwie, ile razy w tym miejscu Bóg na nowo przebaczał nam grzechy w sakramencie pokuty. Gdyby wnętrze tej świątyni, tego domu teraz przemówiło, czego każdy z nas tutaj doświadczył i można byłoby to spisać, zapewne byłby to niezliczone tomy pięknych opowieści życiowych.

    Dlatego teraz wspólnie udajmy się w podróż w czasie i przejdźmy historię powstawania naszej parafii i choć trochę poznania naszego Bożego domu.
„Mój dom będzie domem modlitwy”.
    Zapewne wiemy, że taki napis widnieje na froncie naszego kościoła, do którego przychodzili nasi przodkowie i do którego przychodzi teraz, każdy z nas, aby przedstawiać Bogu wszelkie nasze modlitwy, które nosimy głęboko w swoich sercach. Z którego wiele razy każdy z nas wychodził i wychodzi z nadzieją, dobrym słowem, pocieszeniem i pomocą od miłującego Ojca.
Parafia pod wezwaniem św. Anny wymieniona jest w zachowanym fragmencie spisu posoborowego dla powiatu rypińskiego z 1431 roku. Kościół parafialny pw. NMP w Wszystkich Świętych erygował, czyli powołał do istnienia 3 lutego 1379 roku biskup płocki Dobiesław Sówka. Za czasów wojen krzyżackich w XV wieku mimo wielu zniszczeń kościół ocalał i przetrwał do początku XVI wieku.
W tym samym okresie ks. Zygmunt Rościszewski wybudował obszerny, drewniany kościół, z dwiema bocznymi kaplicami i 6 ołtarzami bocznymi. W czasie potopu szwedzkiego nie tylko Skrwilno ale i istniejący wtedy kościół bardzo ucierpiało. Dlatego w 1876 roku rozebrano stary drewniany kościół a ówczesny właściciel Skrwilna Marian Cisowski ufundował niewielki, murowany kościół, który w drugiej połowie XIX wieku rozbudowano w stylu późnoklasycystycznym.
Za sprawą wsparcia zamożnych mieszkańców Skrwilna oraz parafian dobudowano wówczas prezbiterium z zakrystią, poprawiono filary i ściany, dach, podniesiono mury oraz dodano 12 nowych żelaznych okien, wytynkowano sufit oraz wykonano nową posadzkę. Następnie sprawiono nowy, murowany ołtarz, a także klasycystyczny fronton z dwiema wieżami i gzyms z napisem:
Dom mój, dom modlitwy. W tym samym czasie wybudowano również murowaną dzwonnicę.
Kościół konsekrował 1 września 1895 roku biskup płocki Michał Nowodworski.
    W 1897 roku sprawiono 9-głosowe organy, które później w 1929 roku zostały zastąpione 12 głosowym instrumentem. W czasie okupacji 22 października 1939 roku Niemcy aresztowali proboszcza parafii – ks. Franciszka Flaczyńskiego, który zginął w Dachau.
    W 1983 roku parafia uzyskała pozwolenie na budowę kościoła w Pietrzyku. Dlatego 3 maja 1986 roku ksiądz biskup Zygmunt Kamiński dokonał konsekracji – czyli poświęcenia nowo zbudowanej świątyni pod wezwaniem NMP Królowej Polski.
Liczba wiernych naszej parafii nieustannie ulega zmianie, dlatego nie sposób jest wskazać konkretną liczbę, wacha się ona w granicach 5 tysięcy osób. Od 1939 roku z naszej parafii pochodzi: 26 księży oraz 8 sióstr zakonnych.
    Na cmentarzu parafialnym, który istnieje w obecnym miejscu od od 1837 roku, wcześniejszy był natomiast wokół świątyni, możemy znaleźć groby 14 księży oraz 7 sióstr zakonnych, mogiły powstańców, bohaterów, którzy walczyli w czasie wojen w obronie ojczyzny, a także groby Chełmickich, którzy byli właścicielami Okalewa czy też grób Janiny Wybickiej – wnuczki Józefa Wybickiego, autora naszego hymnu narodowego.

    Nasz Kościół wzniesiony został na planie krzyża z nawą główną i 2 nawami bocznymi, z węższym prezbiterium i przylegającymi do niego dwiema zakrystiami.
W ołtarzu głównym na samej górze znajduje się obraz przedstawiający Trójcę Świętą: Boga Ojca, Syna Bożego i Ducha Świętego. Poniżej mamy 2 obrazy: Matki Boskiej Częstochowskiej oraz drugi ukazujący scenę Przemienienia Pańskiego. Należy w tym miejscu nadmienić, iż wizerunek Matki Bożej obecny w ołtarzu głównym znajduje się zwłaszcza w polskich, starych, wiekowych kościołach, ponieważ Jej opieka i orędownictwo u Boga wpisane jest niejako w głęboką wiarę i historię Polaków. Natomiast obraz ukazujący scenę Przemienienia Pana Jezusa w towarzystwie Mojżesza i Eliasza i w obecności 3 uczniów: Piotra, Jakuba i Jana miał przede wszystkim umacniać wiarę tych uczniów, a dziś, gdy my patrzymy na niego ma on umacniać naszą wiarę.
    W tej samej linii mamy od mojej lewej strony:
Postać św. Kazimierza Królewicza, który żył w XV wieku i mimo młodych lat, ponieważ gdy umierał miał ich zaledwie 26, cieszył się poważaniem wśród swoich poddanych, poprzez podejmowane mądre decyzje.     Obok tabernakulum widzimy postaci 2 zakonników, którzy żyli w XVI w.
i należeli do zgromadzenia jezuitów: pierwszy to św. Stanisław Kostka, po drugiej stronie św. Alojzy Gonzaga, a którzy również zmarli w młodym wieku.     I ostatni wizerunek przedstawia św. Wojciecha, który żył na przełomie X i XI wieku, był biskupem i za obronę moralności chrześcijańskiej zginał śmiercią męczeńską, zabity przez prusaków.
U stopni ołtarza mamy po prawej stronie wizerunek: św. Piotra, który trzyma klucze do bram królestwa niebieskiego a po lewej św. Pawła z mieczem i zwojem pism.
    Wychodząc z prezbiterium w ołtarzach bocznych możemy zaś zobaczyć obrazy z XIX wieku pochodzące ze starego kościoła. Kolejno przedstawiają one:
    Pierwszy po mojej prawej stronie przedstawia: św. Annę, matkę Maryi – która jest patronką naszej parafii. W zapisanych kronikach z XVII wieku z czasów potopu szwedzkiego, możemy dowiedzieć się, że przy tym ołtarzu był torturowany i zabity wikariusz parafii ks. Walerian Cząpski, który nie chciał wskazać Szwedom miejsca ukrycia złotych, cennych paramentów liturgicznych, czyli rzeczy używanych podczas Mszy Świętych.     Dalej, również po prawej stronie na środku kościoła znajduje się kolejny ołtarz boczny z wizerunkiem św. Michała Archanioła, tego, który w walce pokonał szatana.
    Po mojej lewej stronie przy prezbiterium: możemy zobaczyć obraz przedstawiający wizerunek św. Walentego, który żył w IV wieku i jest patronem osób zmagających się z chorobami psychicznymi a także osób zakochanych. Pod tym obrazem znajduje się jeszcze jeden, który przedstawia Ukrzyżowanie Chrystusa, a jest odsłaniany na okres Wielkiego Postu.
    Ostatni 4 ołtarz na środku kościoła po lewej stronie przedstawia wizerunek św. Antoniego, żyjącego na przełomie XII i XIII wieku, którego dobrze znamy jako patrona rzeczy zagubionych.
    Na ścianach możemy dostrzec jeszcze:
Przepiękne, drewniane stacje drogi krzyżowej. A powyżej witraże przestawiające kolejno postacie świętych i sceny z Pisma Świętego: (od ołtarza po prawej stronie): Święta Rodzina, następnie scena zwiastowania Maryi, święty Andrzej Bobola, św. Jadwiga Królowa, Bł. Urszula Leduchowska, Św. Adam Chmielowski, Św. Kazimierz, Św. Rafał Kalinowski, Św. Maksymilian Maria Kolbe, Św. Kinga, Św. Wojciech, Św. Stanisław Kostka, Scena Ukoronowania NMP na królową nieba i ziemi i zesłanie Ducha Świętego.
    U samej góry na suficie mamy malowidła przedstawiające: pierwszy od ołtarza:
Modlitwa Pana Jezusa w Ogrójcu, dalej Wniebowzięcie Maryi i Zmartwychwstanie Pana Jezusa.

    Moi drodzy! Dlatego pielęgnujmy w sobie dbałość o to miejsce. Niech słowa, które są wyryte nad głównymi drzwiami,     zapadną w naszej pamięci, że:
Dom modlitwy, do którego wchodzę jest również moi domem.